Zo goed als heel het jaar 2021 zat Ahmed (31) opgesloten in het detentiecentrum van Vottem. “Ik sliep zoveel mogelijk om niets te moeten voelen.”
“Ik verblijf al sinds 2010 in Europa. Ik ontvluchtte de armoede in Tunesië. Na mijn lagere school moest ik beginnen werken om ons gezin mee te kunnen onderhouden.”
“Via Frankrijk kwam ik in België terecht. Toen ik begin 2021 met vrienden op straat liep, werd ik tegengehouden door de politie. Omdat ik geen papieren kon voorleggen, werd ik meteen naar het centrum van Vottem gebracht.”
“Elke keer als ik de politie zie, ben ik bang”
“Van januari tot december, bijna twaalf maanden lang, bleef ik opgesloten in Vottem. Ik miste vooral sensorisch contact, menselijke aanraking. Om niets te hoeven voelen, sliep ik zoveel mogelijk. In het centrum kreeg ik ook makkelijk slaappillen.”
“Na ruim elf maanden werd ik plots vrijgelaten. Van de ene dag op de andere stond ik opnieuw op straat. Zonder geld, zonder informatie. Ik was zo overdonderd dat ik zelfs niet blij kon zijn om die herwonnen vrijheid.”
“Ik probeer er niet meer aan te denken. Maar elke keer als ik de politie zie, ben ik bang. Bang om opgesloten te worden. Ik durf geen bus of trein te nemen, voel me geblokkeerd en gevangen. Terwijl ik ook maar gewoon een goed leven zoek, zoals iedereen.”