Aymen (25) heeft een Soedanees paspoort, maar is geboren en getogen in Libië. Hij zag geen toekomst meer in de chaos. Hij probeerde vanuit België in Engeland te geraken, maar werd gedetineerd in Brugge.
“In 2017 verliet ik Libië voor België. Ik wou naar het Verenigd Koninkrijk gaan en verbleef een tijd in de buurt van het Brusselse noordstation. Op een dag verstopte ik me onder een vrachtwagen om de oversteek te wagen, maar ik werd gearresteerd in Zeebrugge. Van daaruit werd ik naar het gesloten centrum van Brugge gebracht.”
“Het was een nachtmerrie. Ik kan niet vergeten wat ik daar gezien heb. (Met tranen) De ene week pleegt er iemand zelfmoord, de andere week wordt er gevochten. Alles was walgelijk. Ik geraakte er gedegouteerd door het leven, zo afschuwelijk was het.”
“In het centrum weet je nooit wat er zal gebeuren”
“Ik was altijd bang en gestresseerd. Je weet nooit wat er zal gebeuren. Wanneer je ooit weer vrijheid zal hebben. Zoveel mensen zaten er veel te lang. Ze vertelden me telkens dat ik gerepatrieerd zou worden. Maar naar waar dan? Naar Libië? Naar Soedan?”
“De psycholoog schreef me alleen medicijnen voor om te kunnen slapen. Mijn enige houvast was mijn geloof. Ik heb vaak gebeden. In de kleine geloofsruimte zaten altijd andere gelovigen. Dat heeft me geholpen om met de stress om te gaan.”
“Het is toch duur om al die jonge mensen op te sluiten?”
“Nog steeds begrijp ik niet hoe de politiek eigenlijk denkt, welke visie ze hebben op die centra. Het zit daar vol jonge mensen. Het moet toch ontzettend duur zijn om die allemaal op te sluiten in plaats van te laten werken?”
“Zelf droom ik er nog altijd van om mijn studies architectuur af te maken. Anders wil ik aan de slag als mecanicien. In België. Want ondertussen heb ik de Franse taal geleerd. En de gewone Belgen zijn veel vriendelijker dan op veel andere plaatsen waar ik geweest ben.”