Fabrice (56) werd na maanden detentie in Steenokkerzeel uitgewezen naar Kameroen. “Alles was koud en grijs, ik was bang om er helemaal onderdoor te gaan.”
“Ik heb veertien jaar in Duitsland gewoond. Toen ik na een reis naar mijn geboorteland Kameroen terug wilde komen, werd ik op doorreis in Brussel tegengehouden. Blijkbaar was mijn visum voor Duitsland niet meer geldig. Dat wist ik niet. De luchthavenpolitie liet me de hele nacht op een bankje zitten, zonder dat ik wist wat er zou gebeuren. Daarna belandde ik in 127bis en later Caricole.”
“Vanuit 127bis deed ik een verzoek om bescherming, maar dat werd afgewezen. Dat terwijl ik zoveel jaren legaal in Duitsland heb geleefd. Ik maakte me vooral zorgen om mijn gezondheid. Mijn diabetes ging erop achteruit.”
“Ik had jarenlang legaal in Duitsland gewoond”
“In het centrum leefde ik als een leeuw in een kooi. Ik wandelde heen en weer in de gang. Uit verveling begon ik te roken, hoewel ik daarvoor nooit een sigaret aangeraakt had. Ik deed kleine werkjes, zoals toiletten poetsen. Daar kregen we enkele euro’s voor, waarmee ik dan tabak kon kopen.”
“Niets maakte me nog blij. Alles was koud en grijs. Veel mensen werden gek of depressief. Ik heb mensen gezien die batterijen inslikten. In de hoop dat de chemische stoffen hen zouden doden? Ik weet het niet. Ik hield mezelf voor dat ik het nooit zou doen.”
“Mijn gezin is mijn vrijheid”
“Als ik me slecht voelde… wachtte ik op de volgende dag. Ik was bang dat ik er onderdoor zou gaan. Maar de wekelijkse telefoontjes met mijn vrouw hielden me een beetje overeind.”
“Mijn gezin – ik heb drie kinderen met mijn vrouw – is mijn vrijheid. Bij hen zijn, is het enige dat ik wil. Net zoals iedereen wil ik bijdragen aan de maatschappij. Door vrijwilligerswerk bijvoorbeeld. Maar in het centrum was dat alles onmogelijk. Daar was geen vrijheid.”