hélène2

Hélène: “Mensen zoals ik opsluiten is geen oplossing”

Deel dit verhaal

Hélène uit Rwanda werkt vandaag als thuishulp in Hasselt. Ze werd zes maanden opgesloten in 127bis. Tot vandaag draagt ze fysieke gevolgen. “Ik heb de staat alleen maar geld gekost.”

“Niemand verlaat zijn land zonder dat het écht moet. Vluchten doe je alleen als je geen andere mogelijkheden meer hebt. In 2010 wist ik dat ik niet langer in Rwanda kon blijven. Familie had ik er toen al niet meer.”

“Ik verbleef al een hele tijd in België. Op een dag vroeg in de ochtend werd er op de deur gebonsd. Mijn partner deed open, plots stonden er agenten in mijn kamer. Ze volgden me overal. Ik wist niet wat er aan de hand was. Op het moment dat ik in hun combi zat, was ik totaal bevroren van angst.”

“Ik wist van niks en was helemaal alleen”

“Ik moest een papier ondertekenen in het Nederlands, maar ik ben Franstalig. Ik werd gefouilleerd, alles werd van me afgepakt. Je denkt dat je in een land bent waar je rechten gerespecteerd worden, dat je geïnformeerd wordt. Maar ik wist van niks, en was helemaal alleen.”

“Mijn aankomst in 127bis zal ik nooit vergeten. Het voelde als een ander land. Alsof ik niet meer in België was. Er zijn amper vrouwen. En diegenen die er zijn, zijn allemaal getraumatiseerd.”

“Toen ik een België aankwam, had ik al maagzweren. Dankzij een behandeling ging het beter. Maar in het centrum kwamen ze in alle hevigheid terug. De pijn in mijn maag was verschrikkelijk, en ik kreeg ook migraineaanvallen. Ik was zo gestresseerd… Ik dacht dat ik ging sterven.”

“Ik weet niet waarom ik ben vrijgelaten. Ik lag ziek en met veel pijn in bed, toen de sociaal assistent me kwam vertellen dat ik vrijgelaten werd. Anderen springen dan recht, maar ik kon niet meer bewegen. Ik wachtte gewoon tot mijn partner me kwam halen.”

“Laat ons gewoon werken”

“Ik kan niet vergeten wat ik heb meegemaakt. Nog steeds heb ik nachtmerries. Het valt me zwaar om alles opnieuw te vertellen. Maar ik wil nog een ding duidelijk zeggen: mensen opsluiten is geen oplossing.”

“Na jaren in Luik woon ik nu in Hasselt en werk ik als thuishulp. Ik poets bij mensen thuis. Dat doet me plezier, want ik help graag anderen en geniet van het sociaal contact. Ondertussen leer ik een woordje Nederlands.”

“Laat mensen zoals ik dus gewoon werken. Want wat heeft mijn opsluiting opgeleverd? Zes maanden heb ik niets gedaan. Ik heb de staat alleen maar geld gekost.”

Iedere persoon heeft een fundamenteel recht op vrijheid. De Move coalitie werd in januari 2021 opgericht als een gezamenlijk initiatief van Caritas, CIRÉ, JRS Belgium en Vluchtelingenwerk Vlaanderen. De leden van Move bundelen hun krachten om een einde te maken aan detentie om migratieredenen.We verkiezen waar mogelijk de term “(administratieve) detentiecentrum voor migranten” boven “gesloten centrum” om een duidelijk onderscheid te maken met de open opvangcentra voor personen die internationale bescherming verzoeken. Met deze keuze in terminologie benadrukken we de harde realiteit van detentie. Daarenboven omvat de term alle bestaande vormen van detentie om migratieredenen, zoals de terugkeerhuizen die we “administratieve detentiecentra voor gezinnen” noemen. Move gaat op zoek naar de verhalen van mensen op de vlucht in detentie om hen een gezicht en een erkenning als mens te geven.